چارچوب VRIO
ابزاری برای تحلیل منابع و قابلیت‌های درونی شرکت تا با این کار بتوان فهمید که آیا این منابع می‌توانند منبع مزیت رقابتی پایدار باشند یا نه.
شرکت‌ها برای شناخت منابع مزیت رقابتی از ابزارهای مختلفی برای تحلیل محیط خارجی (مانند 5 نیروی پورتر، و تحلیل PEST) و محیط داخلی (مانند تحلیل زنجیره ارزش و ماتریس BCG) استفاده می‌کنند. یکی از ابزارهای مورد استفاده برای تحلیل منابع درونی تحلیل یا چارچوب VRIO است. این ابزار در ابتدا توسط جی بارنی (1991) معرفی شد. او چهار صفت یا ویژگی را به عنوان منابع مزیت رقابتی شرکت‌ها معرفی کرد. به نظر وی منابع باید باارزش، کمیاب، غیرقابل تقلید و غیر قابل جایگزینی باشند. چارچوب اولیه او VRIN نام داشت که در 1995 نوع بهبود یافته آن یعنی VRIO را معرفی کرد. منبع یا قابلیتی که واجد هر چهار ویژگی باشد می‌تواند برای شرکت مزیت رقابتی پایدار در پی داشته باشد.
می‌توان آن را به صورت چهار پرسش مطرح کرد:
آیا با ارزش است؟ (نه: عدم مزیت رقابتی) بله:
آیا کمیاب است؟ (نه: برابری/ همسانی رقابتی) بله:
آیا تقلید یا مشابه‌سازی آ پرهزینه است؟ (نه: مزیت رقابتی موقتی) بله:
و آیا شرکت برای به دست آوردن ارزش از آن سازماندهی شده است؟ (نه: مزیت رقابتی موقتی) بله:
مزیت رقابتی پایدار
باارزش
اولین پرسش آن است که آیا منبع موردنظر با قادر ساختن شرکت به بهره‌گیری از فرصت‌ها یا دفاع در برابر تهدیدات ارزشی به شرکت می‌افزاید. اگر منبع بتواند به شرکت کمک کند تا ابر ارزش درک شده (متصوره) از سوی مشتری نیز بیفزاید در آن صورت هم با ارزش تلقی خواهد شد. این کار از طریق افزایش تمایز و یا از طریق کاهش قیمت محصول انجام میشود. منبعی که نتواند این ظرط را برآورده کند منجر به عدم مزیت رقابتی خواهد شد ضروری است ارزش منبع به طور مستمر بررسی شود زیرا تغییرات مستمر داخلی یا خارجی می‌تواند از ارزش آنها بکاهد یا حتی آنها را بی ارزش کند
درباره این سایت